Ik heb een aantal foto’s van de familie van mijn vader en van mijn moeder die ik niet kan toewijzen. Wie staat erop? Hoe zijn ze familie? Zijn ze wel familie?

Daarom start ik deze fotozoektocht. Ik plaats de foto op FB in de gesloten groep van de Redstarlinezoeker en hoop dat andere familieleden misschien wel weten wie er op de foto staat. 

Een eerste foto passeerde de via digitale weg en werd toegewezen. 

Je kunt hem zien en wat meer info lezen op volgende pagina.

Ook van Pitje heb ik een fotoboek gemaakt. Het verhaal bij de foto’s is geschreven zoals opa het zelf aan ons zou vertellen. Helaas, dit is in het verleden nooit zo geweest. Ik herinner mijn opa als een stille man, zittend in een rode zetel bij het venster.  Het was pas de laatste maanden, toen hij dement was geworden, dat hij onrustig rondwandelde in de woning en hij deed alsof hij in het opleidingskamp of bij zijn legereenheid was in Frankrijk.

Het verhaal heb ik kunnen schrijven door het vinden van officiële documenten die ons vertellen wanneer en waar in Amerika opa was tussen 1910 en 1921.

De passagierslijsten van Ellis Island, de aanvragen van de paspoorten van en naar  het Oude Land, de passagierslijsten van het Amerikaans Leger, zijn huwelijksakte, de geboorteakte van zijn eerste zoon, ….Op veel van die documenten kwam de naam Henry Decoster voor. Maar wie was die Henry? Familie? Misschien maar hoe?

De stamboom van Daniel Goos bracht de oplossing. Henry was gehuwd met Marie Pype, een nicht van opa.  Met de hulp van het Belgisch Huis in Moline vonden we de nazaten van Henry Decoster en Marie Pype terug.

Vier jaar verder zijn de achterkleinkinderen van Henry en Marie vaste FB vrienden. Maar ook met de familie van oma in Canada zetten we de contacten die vooral nonkel Gerard, had verder.

In het fotoboek hebben we een goede afwisseling gezocht tussen foto’s, documenten en tekst. Ook over oma Marie Vanderiviere konden we enkele stukjes schrijven. Familie kon mij vertellen waar ze samen met haar vader, broers en zus verbleven heeft tijdens de Grote Oorlog.

Via het legermuseum van Brussel ontvingen we de militaire dossiers van Cyriel Pype en de broers van Marie Vanderiviere en konden we ons een beeld vormen van de mensen die achterbleven in België tijdens de Grote Oorlog.

Op twee documenten ben ik bijzonder trots dat ik deze heb kunnen bekomen : het Amerikaans paspoort van opa en  de gegevens van de doopakte van mijn vader, Cyril.

Er zijn verrassende verhalen aan deze zoektocht verbonden.  Nadat we een artikel hadden geplaatst in de lokale krant ontving ik een mail van Marc Samyn. Hij had in de jaren ’70 bij opa en oma geweest voor het maken van een stamboom en familie.  Hij had er met een digitaal toestel een foto gemaakt van het Amerikaans paspoort van opa. Het originele document is op geen andere manier bewaard gebleven. De ondertussen gekende pasfoto wel.

Een tweede document is de doopakte van mijn vader. In oktober van 2014 was ik op een beurs van familiegeschiedenis afdeling Roeselare.

Ik sprak er met een deelnemer van de beurs en vertelde mijn moeizame zoektocht… Hij zei dat ik alle informatie die ik had aan hem kon overmaken en dat hij in mei van 2015 oa naar Mt Clemens op reis ging. Hij ging een poging ondernemen om een doopakte te bekomen.  En jawel op 25 juni 2015 stond deze voor mijn verder onbekende man aan mijn deur met een afschrift van de  doopakte van mijn vader.

Het verhaal van opa en oma werd gedeeld met het Red Star Line Museum en met Familiegeschiedenis omdat het een universeel verhaal is.

Na vier jaar zoekwerk heb ik enkele families leren kennen van Amerikaanse veteranen. Het verhaal van hun vader, grootvader, overgrootvader loopt gelijk met dit van opa. Het oude land verlaten even na 1900, aansluiten bij het Amerikaans leger in 1918, als soldaat naar Europa komen, terug naar Amerika, huwen in België of Amerika met meestal een vrouw van Belgische afkomst, wel/niet terug naar Europa komen voor de crisis van de jaren ’30.

Het fotoboek is een andere manier om een stukje familiegeschiedenis te bewaren en te delen.

Wie interesse heeft, kan er één aanvragen door een mailtje te sturen naar redstarlinezoeker@gmail.com.  Ik zal afsluiten op vrijdag 27 april.

Dobberen is zachtjes verder op en neer gaan. Dat was het beeld dat ik kreeg toen ik nieuwe info kreeg. De nota’s zijn uit de tweede hand. Dit wil zeggen, opgeschreven op basis van een verhaal van een ander. Concreet : het zijn nota’s van Gabriel Dewilde, zoon van Remi Dewilde. Remi is een van de jongens die mee was op de vlucht.

Ik heb van de info een addendum gemaakt. Wie het fotoboek heeft, kan de pagina printen en aan het boek toevoegen.

Benieuwd! Ga zitten en lees :addendum bij het vluchtverhaal.

Vorige week werd een verkorte versie van het vluchtverhaal van de familie Casier -Dewilde op de site van Familiegeschiedenis geplaatst.
https://familiegeschiedenis.be/verhaal/op-de-vlucht-in-eigen-land
Als ik even terug zie, dan heb ik aan het verhaal gewerkt van juni 2016 tot november 2016. In het eerste deel van het jaar schreef ik over de familie Vanderiviere – Demeulenaere meer specifiek over de Zouaaf Charles Vanderiviere.

Hierbij moet ik vaststellen dat de Red Star Line er dit jaar enkel op de achtergrond was. Maar ik kan je verzekeren dat er nieuwe verhalen volgen in 2018.

Voor wie nog wat wil grasduinen in de verhalen van dit jaar, zijn hier de verwijzingen :
familie Vanderiviere – Demeulenaere (artikelen 2017 tot en met mei)

familie Casier – Dewilde (artikelen 2017 vanaf juni )

Ik wens jullie allen : een heel gelukkig nieuwjaar.
Nieuwsgierig naar wat er aan staat te komen!
Een nieuw jaar, nieuwe kansen
nieuwe dromen.
Volg dan verder deze website.
Tot in 2018.

Kaarten schrijven  : wie doet het nog vandaag?

Gelukkig schreef men vroeger veel en gelukkig waren er familieleden die de kaarten bewaarden.

Voor mijn “voorlopig” laatste deel van het vluchtverhaal, post ik enkele kaarten uit 1919 : geschreven in Wondelgem door vrienden en familie en gericht aan Theophiel Casier, Handzame. 

Veel leesplezier met deel 14 

Telkens als ik een stukje van het vluchtverhaal heb afgewerkt, denk ik, ik zou dat aan meter Alice willen vertellen… Ik vind dat zelf een gekke gedachte  tot ik het boek las ” Tranzyt Antwerpia”.

De journalist, Pascal Verbeken,  doet een vluchtroute na van ergens in Rusland (thans Polen ) tot in Antwerpen. De route doet hij op basis van een dagboek van Benjamin Kopp,  een jongen van 16 jaar. De journalist schrijft hem brieven over de route zoals ze nu is. Het resultaat is een majestueus portret van Europa.

Mijn route is één veel korter en twee een beschrijving van onze wandeling. En toch het was een unieke ervaring die ik met jullie wil delen in de vorm van een brief aan mijn meter Alice.

December 1917 : putje winter. Het is koud, de familie gaat van de kille fabriek wonen in ongezonde huizen in de Meulstedestraat te Wondelgem.

En het is terug Tante Stefanie die hulp zoekt en vindt ondanks haar eigen leed en verdriet. Via Dhr Jean Batist Lummerzheim kunnen de drie gezinnen verhuizen naar …

Je leest het in het artikel Alice Casier : december 1918

Voor we met vakantie gaan, kan je het eerste deel lezen van de vlucht die de familie Casier -Dewilde moest ondernemen in 1917. Ze moesten na 3 jaar van oorlog en gedwongen samenleven met de Duitse bezetter hun dorp “Handzame” verlaten.  Ze trekken het binnenland in…

Alice Casier : januari – september 1917.

Ook tijdens de oorlog worden er mensen geboren en sterven er mensen van ziekte, ouderdom,… Dat is wat we terugvinden over de familie Casier – Dewilde in het jaar 1916. 

Met dank aan Edmond voor het bijhouden van het huwelijksboekje van onze overgrootouders. 

Het vierde deel van het verhaal van meter Alice lees je hier.

Voor ik je het tweede deel laat lezen over meter Alice en haar familie in Handzame, laat ik je luisteren naar het “wiegelied” uit de reeks liederen en dansen van de dood van de Russische componist Modest Moessorgski.

De dood wordt er rauw en direct afgebeeld. De moeder wiegt haar stervend kind en de dood zegt “geef maar hier dat kind, bij mij is het in veilige handen”.

De liederen en de dansen van de dood zijn uitgevoerd door de grootste mannelijke zangstemmen.  Te dramatisch…

De versie waar ik echter de voorkeur aan geef, is gezongen door de vrouw van DE cellist Rostropovitsj : Galina Visnevskaja.

Ga nu naar “Alice Casier : 1914” door hier te klikken.