Zoeken in het verleden brengt je op de één of andere manier in verbinding met het heden. Zo verging het mij ook bij mijn zoektocht naar het gaan en staan van mijn grootvader in Amerika. De eerste connectie met familie was er toen ik ontdekte dat opa naar een nicht in Moline was vertrokken. Met hulp van het Belgisch Huis in Moline kon ik schrijven en later FB berichten sturen naar de kleinkinderen van deze nicht.
Mijn zoektocht naar familie in Detroit en Mt Clemens was van een totaal andere aard. Ik wist voor onze reis naar de VS niet bij wie mijn grootouders waren verbleven of wie hen naar Mt Clemens had gebracht. Familie van oma of opa – vrienden van opa- werk van opa?
Maar door de stamboomgegevens van Daniel Goos en zijn vele opzoekingen naar familie met de naam Pype in de VS, ben ik in contact gekomen met Julia Kroetsch of Julia Pype (haar meisjesnaam). Julia en ik hebben een gemeenschappelijke voorvader die 9 generaties terug gaat. Ik hoor jullie al denken 9 generaties.
Toch is het verhaal van haar familie en mijn familie gelijklopend. Achiel Theophiel en Maria Vanlerberghe, haar grootvader vertrok in 1912 naar Canada en ging later in Amerika wonen. Het gehele verhaal kon je al eerder lezen op deze webpagina.
Toen ik aan Julia liet weten dat we naar Mt Clemens kwamen, was haar onmiddellijke antwoord dat we welkom waren bij haar. Julia woont op 20 km of 15 milles van Mt Clemens. Plaats van afspraak haar huis.
We verlaten na een typisch Amerikaanse maaltijd: fish and chips het dorp Mt Clemens. We rijden via de Cass Avenue met de vele typische houten huizen.
Al snel komen we terug op de grote 4 vaks wegen met de grote warenhuizen aan beide kanten van de route.. Mooi is anders.
De GPS brengt ons zonder omwegen naar plaats van bestemming: een woonwijk met alleenstaande huizen. Wat onmiddellijk opvalt is dat de tuinen hier niet afgesloten zijn. Bloemenperken, hagen, .. ontbreken. Wel grote opritten en al even grote wagens. Bijna aan ieder huis zien we de Amerikaanse vlag wapperen.
De ontvangst door Julia en haar neef is bijzonder hartelijk en direct vertrouwd. Ik kijk vaak naar programma’s op TV waar mensen op zoek gaan naar hun roots of verloren geachte familie en dan zie je de emoties van het TV scherm afspatten. Vaak dacht ik dan: het zal wel in beeld gezet zijn. Nu mag ik het evenwel zelf ervaren. Op de één of andere manier voel je je verbonden. De inrichting van haar huis maakte daar zeker ook deel van uit. In een kast staan de mooiste, oudste Belgische (en Nederlandse) klompen die ik ooit zag.
Al is Julia nooit in België geweest, ze heeft interesse in de geschiedenis van het land en haar familie van herkomst. Haar huis ademt familiegeschiedenis uit. Boven de eettafel hangen alle foto’s van haar voorouders en die van haar man.
We wisselen stamboomgegevens uit. Spreken de Belgische namen uit van familie’s en dorpen in België. Best grappig soms. Zo wordt er in de VS niet gesproken van PYPE maar PYP.
Aan tafel gaat het gesprek dan verder over haar opvoeding in een klein verlaten dorp. De waarden en normen die ze meekreeg. We konden zo vergeten dat we in de VS waren. Een bezoek aan een ver familielid in België zou ons hetzelfde gesprek hebben gegeven. Alleen als het ging over de situatie nu in de VS werden de grote verschillen duidelijk.
Na het uitwisselen van geschenken en het nemen van een familiefoto was de tijd om afscheid te nemen er vrij snel.
Ik ben Julia en haar neef bijzonder dankbaar voor hun warm onthaal. Dank zij hen konden we een andere inkijk hebben in het Amerika van vroeger en nu. Het zijn herinneringen die we koesteren. Mijn jongste zoon zei na de reis: “ik hou niet van de VS maar wel van de mensen die er wonen en die we hebben ontmoet. Zij maken het verschil voor wat een land voor mij aan betekenis krijgt.” Mooier kan ik het zelf niet formuleren.